insan dediğin;
beyaz bir sayfa değildir...kirlenir
bazen...
ormanı yakan kibrit çöpü misali
bir hayat başka bir hayatta erir
bazen de
umut ektirip güneş doğuran...
bulut memelerinden süt sağıp, bebek doyuran kadınlar misali
bir hayat başka bir hayata can verir...bir düşün!


bir düşün...!
kim öğretti çiçeklere mevsimleri
kim astı gök kubbeye
ateşini gözümüzden alıp...
avucumuzdan kayıp giden yıldızları
uçurtmaya nefes...yapraklara ses verip
yanık yanık ney üfleyen rüzgârı
.
sırrında unuttuğumuz suretimizi bizden çalıp
bütün sırlarımızı açıklayan aynayı
durup dinlenmeden güneşe tavaf eden dünyayı...bir düşün...!


bir düşün...!
yokluğumuzda boşluğumuzu dolduran hayalleri
izmariti bile olmayan...
gölgesi dünyadan silinip gitmiş...darası boş ömürleri
.
düşümüzden yatağımıza düşmüş...aklımızda kalan külleri
iyileri, kötüleri
sırat bir yana...hayatımızdaki köprüleri...bir düşün...!

/nasıl olur da...
denizler...pamuk helva olup havada uçabilir
söyler misin...
-hangi çilingir bir yüreğin kapısını açabilir-
.
ne arar aşk anne gönül dergahında
neden...-ilk tadında kalmaz hiç bir sevda-
hayat bazılarını salıncakta sallar...
bazılarını darağacında
.
göğün mavisi dururken...niçin beyaz kar
gerçeğin iğnesi acı,
umutlar puslu, -tüm sancılar bir beden arar-/


bir düşün...! neden karanlığa hiç güneş doğmaz
-zaman hiç dinlenmez-
-iki sonsuzluk akla sığmaz-
-sabır ağacı hemen meyve vermez-...bir düşün...!

üşümeyi düşündüğün kadar
düşünmeyi...
ve hatta
düşünmemeyi de bir düşün...!
..
fiziksel mi düşünsel mi
hayatın hangi yüzünde senin yüzün
...
..
.
//...düşünmek: yaşamın pasını silmektir...//

2000

*tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay,ank,2006

5.00/5 Toplam verilen oy : 1