/…ayazda bir çocuk öksürür…
çantasında sefer tası yok
ay ışığı emer…emzik yapmış serçe parmağını…karnı tok(!).../

anasız babasız çocuklar…;
yapraksız çıplak fidanlar gibidir
eninde sonunda serçenin kanatları kelebeğe ağır gelir
ve çiçek tozları misali...
kayıp kimlikler ambarı çıkmaz sokaklara serpilir
.
lapa lapa yoksulluk düşer paylarına...
çırılçıplak düşleri hiçliğe rehindir
ne uyky masalı,
ne de boyama kitabı bilir
ne bisiklet pedalı,
ne de pembe kurdelâlı topaç çevirir
.
her biri...;
zembereği boşalmış bir canda...
serçe ürkekliğinde,
kaldırım taşları gibi aşına aşına zaman geçirir
kurabiye kokusuna hasret
imkânsıza batırılmış ekmek
-açlıkla büyünmez-
umuda katık tırnaklarını yiyerek...
kâgir bir ömür bitirir
..
dizleri yaralı, pantolonları yamalı...
yüzleri tebessüme aç
elleri insan sıcağına muhtaç
yedi rengi hiç bir arada görmez...
hayatın tozunu hep onlar alır
sokak direkleri misali
adam yerine konmaz...dipnotta kalır
...
varlıkları pişmanlığa diyet...
bir küçücük kaçamaktır
adları...;
Ayşe, Fatma,
Umut, Murat, Hürriyet
tek sabıkaları yaşamaktır
saçları kekik kokmaz
ama bakışları menekşe...sesleri ıslaktır
güneş gözlerinde yıldızlar yanıp sönse de
çocuk yüzlerinde...
umut saçan rengârenk bir yaşam gülse de
aslında onlar...
hiç renkli çerçevesi olmayan siyah beyaz fotoğraftır
...
..
.
//...siler mi ahlar, vahlar kara yazgıyı,
yeşertir mi dalından kopan yaprağı…boşa akan gözyaşları
duyulmaz mı...
döne döne ana kucağı arayanların,
ağlayacak bir mezar taşı bile bulamayanların...yürek yakan yakarışları
unutturabilir mi yutkunmalar,
okyanuslar kadar derin...masum ve mahsun...hüzün kokan bakışları...//
.
-utanılmaz mı kuşlara kucak açan dallardan
zira som altındır insan olana…bir çocuğun çakıl taşları-

1984

*tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı yay,ank,2006

5.00/5 Toplam verilen oy : 1