Bir elin trilyon parmağıyız biz;
Hiçbirimiz bir değil belki
Lakin muhakkak birdir kökümüz…
Öyleyiz ki mutlu olmak için
Hayatı derya sanıp çırpınıp dururuz
Kravatlar, ceketler, koltuklar ve lüks kıyafetler için birbirimizi yer;
Elde ettikten sonra da durmaz,
Kendimizi yeriz!
Sonra da zaten beyaz bir örtüye sarılıp gideriz…
Ama biz insanız,
Bunlar olmadan nasıl yaşarız?
Ağlarız;
Öyle ki içimizde kurt olmuş kederin yaşlarını akıtıp dururuz.
Başkaları ağlarken de onları tanımayız!
Durup da, “derdin nedir? söyle” demeyiz!
Ne gerek var ki şimdi canımızı sıkmaya der,
Keza gülerken de, şen kahkahalarımızla yanlarında olabiliriz…
Dostum, kardeşim, canım der birbirimize;
İlk çukurda da sırtlarımıza en keskin hançeri saplarız…
Ne kadar merhametli diye insanları över,
Gramı yüreğimizin kantarına fazla geldiğinden,
Merhametin m’sini de hayatımıza sokmayız!
Başımız ağrırken ızdırap çeker,
Başı ağrıyan biri gördüğümüzde de
Cebimizden çıkartıp ilacını, şifası budur diye vermeyiz!
Neden mi?
E dedim ya çünkü biz insanız…
Ve en acısı, çok da akıllıyız!

ZUHAL ERASLAN

2.5/5 Toplam verilen oy :