Her sabah burkulan ezik içimi
Dökerim camlardan bakıp aşağı
Yaşayıp bedende her bir biçimi
Dökerim camlardan bakıp aşağı

Bomboş kabir gibi evde her köşe
Hüzün dertlerimle çıkar güreşe
Gitti hayatımdan, ümit ve neşe
Dökerim camlardan bakıp aşağı

Anlamsız yaşamdan bıktım soğudum
İçimdeki beni yıkar ağıtım
Sanırdım ki yıkılmayan dağ idim
Dökerim camlardan bakıp aşağı

Seni düşünürüm her an da seni
Hasret sarmadı mı narin bedeni?
İki yürek hasret, sensin nedeni
Dökerim camlardan bakıp aşağı

Hele söyle hadi, anıyor musun?
Bensiz geçen güne yanıyor musun?
Güzel gözlerinden kanıyor musun?
Dökerim camlardan bakıp aşağı

Artık geri gelsen pişmansan eğer
Maziye bir parça verdiysen değer
Yanarım istersen, o bahsi diğer
Dökerim camlardan bakıp aşağı

İşte bu da sana artık son sözüm
Yaşlandırdı yokluk eskidi yüzüm
Eğer tez vakitte olmazsa çözüm;
Dökerim camlardan bakıp aşağı

Son sözüm dedim de geldi aklıma
Halel getirmedim hiçbir saklıma
Sen de çok pişmansın haydi saklama
Dökerim camlardan bakıp aşağı…

26.08.2011
Necati ŞİMŞEK
Ankara

Uzaktan tanıdığımız birinin pencereden aşağı bir bakışıydı bu şiir biz arabaya binerken...
Eşi çocuğunu alıp gitmişti annesinin evine, belki de başka bir hayata...
Pencere kenarında hala dönüşünü bekliyordu sanki eşinin ve çocuğunun...
Ve imreniyordu iç çekerek el ele yürüyen çiftlere bakıp...
Onların hayali gözünün önündeydi belki de gözlerinden süzülürken parlayan gözyaşları...
Ayrılık bu olsa gerek...
Umutla beklemek...

2.5/5 Toplam verilen oy :