İstanbul'dan Sivas iline
Anne ben gebermiyesicen
Tekne kazıntın kınalı kuzun
senden ayrılalı tam tamına yirmi yıl olmuş
Annem sensizlik meğer ne kadar zormuş...
Anne benim hamurumu ne ile kardın?
Saç kınamı taşlardan mı kazıdın?
Kalın pınarda sularmı kesikti?
Mayama göz yaşın damlamış anne
Dağlarda kekik köküne kıran mı girmişti?
Sütüme bir şinik hasret otumu attın?
Bir şinik değilmiş anne baksana ne çokmuş
Mahşere kadar sana hasret kaldım.
İstanbul'dan Sivas iline
Anne ben adaşın, yadigarın, saftiriğin...
Sana ne desem ne yazsam ki anne
Ruhum yaralı, yüreğim dolu
Avuçlarımda can simidi yerine çakıl taşları
Kimi kara kimi ak kimi alacalı bulacalı
Kiminin rengi hayat kiminin ki ölü...
Sahi anne hayat neymiş ömür neymiş
Sevda neymiş aşk neymiş
Bir çoğunun anlamını unuttum anne, lakin
Hayat: İspanyol görünümlü bir kelebeğin
Boynuna geçirilmiş ilmiğinde çırpınıp durmakmış
En kestirmede bile sabırmış hayat anne
Seni daha iyi anlıyor olabilmekmiş mesela
Yürüdüğün yolları aştığın engelleri
Birebir yaşamakmış hayat...
Vahiy meleği sanki yeryüzüne inmiş de
Gül kokulu muştular getirmiş gibi
Ürkek bedenin, titrek sesinle ve şifalı nefesinle
İlk defa kulağıma fısıldadığın o ilahi emirlere
Uyma telaşıymış esas hayat...
Ateşe dayanabildiğinden fazlasını sırtına yüklenmekmiş
Tövbe tünellerinde ağlayıp çırpınmakmış
Faniyi baki olana tercih etme sınavında
Seccadelere alın öptürme bahtiyarlığına ermekmiş
Bütün kıssalardan bir pay çıkarmakmış kendine
Ne çok karıştırırdım anlattığın o hikayeleri birbirine
Bir bilsen anne...
Yakup'u Yusuf'u Züleyhay'ı, kurbanlık oğul İsmail'i
Ateşe atılan zatı ona su taşıyan karincayı
Onu yakmayan ateşi...
Kim İbrahim kim Nemrut
Şimdi çok iyi biliyorum anne.

10 mayıs 2007

2.5/5 Toplam verilen oy :