Adı yaşardı can arkadaştık

Sevgiyi dolu, dolu yaşardık

Kaşları çatık hızlıca koşardık

Uçurtmalar peşinde heyecanla koşardık



Hayatı ve ekmeği bölüşürdük

Her gün sevgili peşinde dövüşürdük

Derslerimiz için kalemlerimizi bölüşürdük

Bir gün aramıza girdi cemile ayrı düştük



Bir daha görüşmedik ekmek kavgası oldu sevdam

Bir gün yolda gördüm gözleri buğulu ve yaşlı

Görmedi kalplerimiz ayrı ve taş ile dolu idi

Dayanamadım yaklaştım görmemek için beni kaçtı



Koştum peşinden yakaladım kolundan

Yüzünde utançtan duvar sarıldı kolumdan

Gözlerinde yaşlar selden duvar

Başladık sessizce ağlamaya yıktık kalbimizdeki duvarları



Ayrılmıştı Cemileden

Ayrılmıştı işinden ekmek ister tuz ister cemile

Cepte para yok doldurmuş hüzünleri

Bağlamış sabrı kemerine eklemiş kederleri



Benim derdim çoktu

Zaten Cemilesi de yoktu

Gözlerinde yaş çoktu

Girdim koluna gittik artık hüzün yoktu



Paylaştım ekmeğimi evimi gönlümü

Tuttum kolundan kırdım gönlümü

Aldım geldim cemileyi yolda yaşarı gördüm

Koştu heyecanla sarıldılar sevgilerini gördüm



Olsun kurşun yemiştim sıyırdı geçti

Küçük kızının mavi gözleri dertlerimi biçti geçti

Kucağımda sımsıkı sarılı hayatıma anlam ve mana biçti

Gözlerinde sevinç yanağımda busesi ömrümde tüm dertler artık hiçti



Baba olmak çok zordu

İşsiz olmak daha da zordu

Söyleyecek kelimeler bulmak çok da zordu

Yaşarı mavi gözlüyü cemileyi ayrı düşünmek de pek zordu



Çıkardım evin dükkânın anahtarını

Taktım maviş gözlünün minik parmağına

Oturduk minderden yastığa öptüm hepsinin yanağından

Çıktım mahalleden hala gönüllerimiz hala sevgi pınarından



Büyüdü maviş gözlü kucağımda her gün öptüm yanağından

Yaşar ve cemile mutlu artık yuvasından ocağından

Ben hala bekârım beraber yaşıyoruz hayatın kucağından

Maviş gözlüm artık kızım her gün yatar kucağımdan

2.5/5 Toplam verilen oy :