Açmaya yaramı geç kaldım..

Gönlümde çiçekler yok kar var...
Üşüyor gönlüm
Papatyalar gönlümden daha mutlu.

Ne hoş,
Mekkeye açtım yaramı
Açmaya yaramı geç kaldım
Ülkemin insanının kaderi bu

Ne işin var bu sokakta fakir gönlüm
Baş döndüren bu sokakta
Bu ışıklı sokakta
Aşkın yaylalarına alışkınsın sen

Geç kaldın yaranı açmaya hey Veysel ’im
Veyselin develeri vardı
Ya senin
Korkma kınayanın kınamasından...
Bitmemiş bir cümle gibi
Hikayesi önünde Veysel’in
Ve bir de develeri yok mu
Atsan atılmaz satsan satılmaz...

Bülbüllüğün gizli kalacak değildi hep
Gülün kokusuyla yanan gönlüm
Ateş yanmak neymiş dener sende
Kışlar bahara döner sende

Medine gül kokulu
Medine aşk okulu
Aşk hastanesi Medine
Açtım yaramı
Sevindi gönlüm
Şifa bulmuş çocuk gibi yüzü

O ateşlerde yanan gönül
Hasretlerle yanan gönül
Bir arı oldu aşkın medinesinde şimdi çiçeğini bulan...
Bir çocuk gibi annesini sarar gönlüm

Aşık gönül aşkın medine’de olmuş kanatlı
Kelebek yüreklim bu baharda mutlu...
Gelmesin ayrılık vakti ağza sürülür en acı biber

Kara bahtıma ağla gözüm
Kara bahtıma ağla özüm
Otuz iki dişini sökecek
Geç kaldı gönlüm
Gül sevgiye
Geç kaldı gül Medineye

Açmaya yaramı geç kaldım...
Geç kaldı aşkın medinesine şu veysel gönlüm
Bütün gönüller Medine Medine derken
Veyseldi geç kalan o güneşe
Ama güneşlidir hırkası bile

2.5/5 Toplam verilen oy :