İstanbul`da,Küçükpazar`da,


Bekar odaları...


Köhne,izbe,çürümüş;


Karanlık,loş odalarında,


İnsanlığın utanç mekanlarında;


Mecbur yaşamaya.


Gariplik,çaresizlik,


Yoksulluğun uğursuz yüzü,


Rutubet,nem kokan,


Karanlık duvarlarında


Lanetler bizi.


Buram buram tere karışmış


Sıla hasreti.


Ne kadar çalışsa boş...


Biçare yüzlere yansımış,


Değişmeyecek,baştan belli kaderi.


Hayatın boş kollarında,


On,on beş kişi bir odada.


Yoksulluğun koynunda;


Rızk uğruna çoluk çocuğuna.


Muhannete muhtaç olmadan,


Yalnızca bir ekmek parasına.


Ama,kötülüğe hiç sapmadan,


Hep alınteri dökerek...


Ta ölene dek.


Ne kadar didinse de boş.


Yitik,perişan;


Kırık,dökük,hurda


Gecenin kollarında.


Zehir solumakta,


Pas kokmakta,


Çürüyen binaların bodrum katlarında.


Yaşamak bile hayal olacak belki,


Onlar da yıkılınca.


Ne kadar çalışsak da,


Uğraşsak da,didinsek de,


Değişmeyecek yazgımız.


Biz çalmadık,çırpmadık;


Dimdik başımız.


Onurlu bir hayatı seçtik


Anlayacağınız.


Sevdiklerimizden uzak,


Yokluğun,yoksulluğun,


Koynunda bir hayat.


Bir yanda,


Bir gecede millyonları savuranlar


Düşündüm haliniz nice.


Diğer yanda;


Aç olduğu halde çalmayanlar,


Namusuyla,şerefiyle çırpınıp da,


Aç yatanlar...


Öbür yanda,


Yolsuzluğa boğulmuş,


Hiç mi hiç çırpınmayanlar...


Paraya para demeden


Yaşamakta.


Kapanmaz çelişkilerde,


Yaralar derin,


Çok derin bir kuyu;


İçinden çıkılamayan.


Üzülmek nafile!..


İnsanlık çamura saplanmış.


Utanmak kaldı bize.


Öyle çok utandım ki,


İnsanlığımdan,


Öyle çok....

3.00/5 Toplam verilen oy : 2